en waardevolle tips voor jou
In deze blogs lees je over mensen die bij mij zijn gekomen voor coaching, welke vragen of problemen zij hadden en hoe zij daarmee zijn omgegaan.
Ook krijg je tips.
Als je die toepast, kun je je steviger en relaxter voelen, meer plezier krijgen in je werk en je bewuster worden van jezelf en je omgeving.
"Ik maak me druk om wat er gebeurd is. Het blijft maar in mijn hoofd rondzingen. Kon ik dat maar loslaten. Kon ik maar rust vinden", roept zij me wanhopig toe, "Ik voel me super verantwoordelijk. Voor alles. Ook als ik niet verantwoordelijk ben. Ik ben er steeds alert op dat ik niks fout doe en voel me hierdoor enorm gestrest." Zuchtend zakt zij achterover in de stoel. Futloos na deze kreet.
Zo voelt Hester zich al lange tijd. Zonder energie, geen zin meer in het werk. Bang om tegen de lamp te lopen. Tegelijkertijd laat zij zaken op hun beloop. Vervelende gebeurtenissen op haar werk hebben haar sterk aangegrepen. Het vertrouwen in zichzelf heeft hierdoor een knauw gekregen. Collega's vertelt zij niet waarmee ze zit en haar zorgen neemt zij mee naar huis.
Zij heeft de goede competenties hoort ze, maar "het komt er niet uit". Tot haar spijt. Zij wil het plezier in haar werk weer terug krijgen en weer zelfvertrouwen voelen. Maar hoe krijgt zij dit weer terug? Hoe doe je dat?
In elk geval besluit de tweeënveertigjarige projectleider in actie te komen. Zij praat erover met haar manager en zit nu bij mij. Het was verrassend voor haar om meteen tijdens en na de eerste bijeenkomst al verschil te merken. Magisch? Nee, niet echt. Wat dan wel? Later geeft zij aan dat de oefeningen, hoewel ze ver van haar af stonden die eerste keren, haar de rust gaven die ze zocht. Meteen al tijdens de sessies merkte zij het effect. Dat nodigde haar uit thuis en op het werk hiermee door te gaan.
Welke oefeningen dat zijn? Eenvoudige ademhalings- en ontspanningsoefeningen. Alleen deze? Ja, daarmee begint zij. Deze oefeningen vormen de basis en zijn bovendien gemakkelijk om zelf toe te passen. Door geconcentreerd te zijn op haar ademhaling, kan Hester niet bezig zijn met gepieker. Door waar te nemen hoe haar lijf voelt, is ze niet bezig in haar hoofd en komen haar lichaam en geest tot rust. "Fijn en bijzonder" noemt zij het.
Door te reflecteren en - zonder oordeel - na te gaan hoe zaken zijn verlopen, hoe ze zich daarbij gevoeld heeft, wat haar eigen reactie en die van anderen was, leert zij over zich zelf. Door naar anderen te kijken hoe die met zaken om gaan, dit met hen te bespreken, ervan te leren, ontwikkelt zij zich. Door feedback te vragen en hiervoor open te staan, groeit Hester. Haar zelfvertrouwen komt weer terug, net als het plezier in haar werk en het gevoel ertoe te doen.
Wil jij voor jezelf een begin maken met meer rust voelen? Wil je enkele van de ademhalings- en ontspanningsoefeningen gewoon thuis zelf doen? Dat kan. Heel gemakkelijk. Je vindt er vele op internet en ook hier. Beluister ze. Ga er even voor zitten en gun jezelf er de tijd en ruimte voor.
Je hebt een keuze uit diverse oefeningen van verschillende lengtes. Eén die Hester vaak toepast omdat deze zo eenvoudig is en direct al effect heeft is de eerste ademhalingsoefening onder het kopje Kort en krachtig.
Wat een power! Klein, frêle en stevig stapt ze binnen. Toch zegt ze: "Ik wil meer body hebben in de Raad van Bestuur". In deze club met zes mannen voelt zij zich regelmatig ondergesneeuwd.
Zo komt ze bij me, deze directeur van een non-profitorganisatie met 400 medewerkers, destijds begonnen met vier mensen in haar team en in acht jaar zelf opgebouwd. Zij is de enige vrouw in de zevenkoppige Raad van Bestuur.
In de RvB komt zij niet uit de verf. Zij voelt zich overruled en mentaal klein. Vreemd, zegt ze, want in andere situaties heeft ze daar geen last van. Hoe stevig ze ook overkomt, op deze ene plek heeft ze last van het kleine-meisjessyndroom. Ineens is zij daar iemand anders, is zij haarzelf van vroeger. Op dat moment plopt ze als het ware terug in de tijd. Terug in haar gevoel en het gedrag van toen.
Mogelijk ken je dat. Je voelt je niet precies dezelfde als vroeger want je hebt je ontplooid, je bent als mens gegroeid. En dan, als je thuis bent bij je ouders, met je broers en zussen, lijken weer de regels van toen te gelden en neem je weer de plaats in die je toen had. Waar is degene ineens gebleven die zich zo ontwikkeld heeft? Het lijkt een andere tijdlaag te zijn die gelijktijdig bestaat. Je oude ik en je huidige volgroeide ik. Je zou willen dat die nieuwe ik zich overal laat zien.
De wens van de directeur is dan ook: in de setting van de RvB gewoon durven laten zien wie zij is en kunnen zeggen wat zij wil en zich ook daar op haar gemak kunnen voelen.
Ze besluit tot coaching om dit te bereiken. Ze vertelt over haar leven, open, aimabel en kordaat. Wat een kracht spreekt uit haar verhaal. In korte tijd heeft zij veel bewerkstelligd. We duiken in haar kracht.
Door opdrachten en oefeningen komt deze nog meer aan de oppervlakte. We maken die grijpbaar en hanteerbaar voor haar, op momenten dat zij dit wil. Ze wordt zich bewust van wat ze dan doet, denkt en voelt. Ze realiseert zich hoe vaak ze dit gevoel van kracht eigenlijk al heeft. En ook het kwetsbare deel van haar wordt zichtbaar voor haar. Oud zeer. Het niet-goed-doen in de ogen van haar vader, dat zat haar in de weg. Het kleine meisje transformeert naar de stevige vrouw die zij nu is, ook in de RvB, en op alle momenten waarop zij dit wil.
Breed en rijzig staat hij in de deur. Hij is een indrukwekkende man. Directeur van een groot College.
Hij heeft de stoute schoenen aangetrokken, zijn schroom overwonnen en legt zijn vraag voor. Aan het eind van elk schooljaar spreekt hij in de aula honderden mensen toe: docenten, andere medewerkers, studenten en hun ouders. Soms staat hij daar met veel plezier. Dan klinkt zijn toespraak als een klok.
Op andere momenten ziet hij er als een berg tegenop om zijn verhaal te houden en staat hij met knikkende knieën op het podium. Hij weet niet waaraan dit ligt, evenmin hoe dit te veranderen. Daarom komt hij naar mijn coachingspraktijk.
Wat hij wil: vanaf nu elke keer een goed verhaal houden en zich hierbij rustig en zelfverzekerd voelen. Ik ben geïnteresseerd in de podiumoptredens waarop hij met tevredenheid terugkijkt. Het blijken er diverse te zijn. We gaan diep in op de manier waarop hij omgaat met de voorbereiding ervan, vanaf het aller-allereerste moment. Datzelfde doen we met de toespraken die niet goed verlopen.
En dan licht een rode draad op. Bij toespraken waarover hij tevreden is, verloopt het prille begin van de voorbereiding direct al anders. Maanden van te voren vertelt hij zijn vrouw herhaaldelijk, dat hij er zin in heeft de mensen in de zaal iets mee te geven. Iets wat hen raakt of wat voor hen van betekenis kan zijn. Hij zit dan te broeden op een mooi thema en hoe dit vorm te geven.
Door de tijd heen schrijft hij elke keer iets op. Langzaamaan groeit zijn verhaal op papier, maar bovenal groeit het in hemzelf. Hij ziet zich al op het podium staan, met de open en lachende gezichten voor hem. Hij voelt als het ware de beweging al van de ontspannen verteller die op het podium loopt. Vlak voor zijn optreden zet hij zijn verhaal in een aantal kernwoorden op een klein papiertje.
Hoe anders gaat de voorbereiding als het misloopt. Dan zegt hij, al zuchtend, maanden van te voren tegen wie het maar wil horen: "Straks moet ik weer...". En doet verder niets. O jawel, toch iets, hij schuift het-eraan-beginnen voor zich uit. Zo hoeft hij er niet aan te denken. Denkt hij. Toch blijft die jaarafsluiting als een soort grijze schim in zijn hoofd hangen.
Hij weet dat hij aan de slag moet gaan, dat er geen ontkomen aan is en stelt het uit tot het laatste moment. Dan weet hij niet wat hij wil vertellen. Dat zet hem klem. Al wrochtend schrijft hij in hele zinnen zijn betoog uit. Zonder papier kan hij het straks niet. Als de dag daar is, ziet hij - met een knoop in zijn maag vanuit de coulissen - hoe het publiek de zaal binnenkomt. Als hij het woord moet nemen, doet hij dat zonder veel enthousiasme en is blij als het voorbij is.
Hoe anders handelt hij, ook op de grote dag zelf, als het goed loopt. Dan staat hij bij de deur om mensen te verwelkomen. Hij loopt de aula in, stapt op mensen af, maakt hier en daar een praatje, gaat eens op een stoel tussen het binnenstromende publiek zitten en springt met energie op als hij het woord gaat voeren. Groot en rijzig staat hij op het podium. Rustig en zelfverzekerd kijkt hij de verwachtingsvolle mensen aan en gloedvol houdt hij zijn betoog.
Dat is wat hij vraagt: 'Ben je lief of ben je bang?'
Ja, wat ben ik, denkt zij. Lief? Bang? De vraag raakt haar.
Ze heeft hem net verteld wat zij van haar collega's verwacht. Dat deze meedenken met haar initiatieven, haar ongevraagd een terugkoppeling geven op haar project, dat zij voor haar ideeën een lans breken bij de andere secties en dat zij hun medewerkers erover informeren. Aardig en vriendelijk heeft ze haar wensen kenbaar gemaakt.
Zij hebben toch wel door hoe belangrijk het voor haar is? En hoe belangrijk voor hun eigen studenten! Maar niets daarvan. Niets hebben haar collega's gedaan. Ze voelt zich alleen staan en niet gehoord. Voor de zoveelste keer. En met dit verhaal zit zij aan tafel bij haar directeur.
Natuurlijk ziet zij haar collega's tot over hun oren in het werk zitten. Natuurlijk stellen zij andere prioriteiten dan zij. Daarom heeft ze na twee, drie keer vriendelijk vragen niet verder aangedrongen. Dat werkt toch niet. En omdat zij zelf niets meer kan doen - dat blijkt immers - vraagt ze of de directeur voor haar op de bres wil springen. Dan komen haar collega's vast wel in actie. En heeft zij het gevoel van 'samen' in plaats van 'alleen'.
Maar ze krijgt geen instemmend antwoord, wel de vraag of ze lief is of bang...
"Misschien vind je het niet leuk dat ik het zeg, maar ik doe het toch. Ik heb het gevoel dat je naar mij toe komt alsof ik een vader ben die antwoord op je vragen kan geven. Een pappie die jou goedkeuring moet geven voor wat je doet. Ik ben geen pappie voor je. Ik verwacht van je dat je zelf de verantwoordelijkheid pakt, dat je de uitdaging met je collega's aangaat en niet terugschrikt voor een eventueel conflict. Het lijkt alsof je niet uit vriendelijkheid, liefheid, je collega's ontziet, maar alsof je bang bent om met hen te sparren op voet van gelijkheid."
Ze kijkt hem aan. Even is ze perplex. Dan lacht ze. Nee, ze vindt het niet vervelend dat hij dit zegt, want tijdens de coaching is het ook naar voren gekomen. Dat zij zich soms als een kind opstelt en daarmee de ander tot een vader- of moederrol uitnodigt. "Ik ben blij dat je dit zo benoemt", antwoordt ze. "Herken dit ook en ben bewust bezig mij als volwassene en als gelijke aan een ander op te stellen."
Lief of bang? Toch misschien banger dan haar lief is.
Het bericht is verzonden,
ik neem zo spoedig mogelijk contact op.